TCC و دیگر روش‌های نوین Offloading
کاهش فشار یکی از موارد مهم در درمان زخم پای دیابتی است و باید توجه خاص و ویژه ای به آن نمود. در صورتی که فشار روی پا بر طرف نشود، بهبود زخم دچار تاخیر شده و احتمال بروز عوارض جانبی افزایش می یابد. پس برای جلوگیری از قطع عضو توجه به کاهش فشار بر روی زخم ضروری است.
(TCC) گچ تماسی کامل به عنوان موثر ترین روش برای کاهش فشار بر روی زخم های پای دیابتی، به عنوان عاملی در جهت بهبود زخم محسوب می شود. این روش درمانی شامل استفاده از قالبی است که منجر به توزیع فشار یکسان در کل اندام می شود. این روش به بیمار اجازه می دهد تا در طول درمان فعال باشد.
TCCسیستمی است که درمان زخم پای دیابتی را از طریق کاهش نیروی فشار و کاهش نیروهای برشی و سایشی، سرعت می بخشد. TCC فشار کف پایی را تا 69% و فشار پاشنه ای را تا 45% کاهش می دهد. کاهش فشار و سایش در پا به پوست امکان بهبودی کامل را می دهد. تماس کامل و مناسب گچ با پابه صورت هفتگی، نیروهای سایشی را کنترل می کند. TCC وزن بدن را در قسمت کف پا و ساق پا به راحتی پخش می کند.
TCC استاندارد طلایی برای کاهش فشار در درمان زخم پای دیابتی نوروپاتی است. 89% بیمارانی که زخم پای دیابتی دارند در مدت حدود 43 روز با استفاده از TCC درمان شده اند. TCC این امکان را به بیماران می دهد که بدون محدودیت حرکتی به امور روزمره خود بپردازند و از طرفی زخم پای آنها نیز روند بهبودی را طی کند.
ماده بکار برده شده در TCC رزین فایبر گلاس می باشد که در معرض هوا به سرعت خشک شده و سبک می شود و قسمت حفاظتی خارجی گچ حالت نیمه زمختی دارد که برای باز کردن آن باید از اره مخصوص استفاده شود. این کار می بایست در کلینیک توسط درمانگر صورت گیرد.
گچ های تماسی کامل زمانی که به درستی اعمال می شوند و حداقل به صورت هفتگی تعویض می شوند، می توانند تاثیر مثبتی داشته باشند. فاکتوری که به موفقیت گچ تماسی کامل کمک می کند، این است که بیمار نمی تواند به سادگی آن را بیرون بیاورد.
معایب گچ های تماسی کامل شامل مهارت و زمان لازم برای نصب و احتمال ایجاد ضایعات پوستی ثانویه به علت تحریک ایجاد شده و عدم توانایی ارزیابی زخم به صورت روزانه است.
بوت Scotch cast یک روش جایگزین برای تکنیک گچ تماسی کامل است که از یک بوت که کاملا پد گذاری شده و از ناحیه مچ پا برش خورده تشکیل شده است و به گونه ای طراحی شده که می تواند متحرک باشد. پنجره هایی در زیر زخم ایجاد شده و بوت با صندلی مخصوص پوشیده می شود که امکان حرکت بیمار را همزمان با محافظت از زخم در مقابل فشار فراهم می آورد.
وسایلی که به صورت تجاری در دسترس هستند، از قبیل کفش های نیمه و والکرهای کوتاه بیشتر استفاده می شود. هر دو دستگاه نسبتا ارزان هستند و استفاده از آن ها آسان بوده و به راحتی توسط بیمار پذیرفته می شوند. با این حال کاهش فشار در مقایسه با گچ تماسی کامل بسیار کمتر است و نمی توان اطمینان حاصل کرد که بیمار لزوما از این روش ها استفاده نماید، چرا که این دستگاه ها قابل جابجایی هستند.
صرف نظر از روش استفاده شده برای کاهش فشار، بیماران مبتلا به زخم های پای دیابتی تا زخم کاملا بهبود یابد، باید اقدام به کاهش فعالیت های روزانه خود کنند. بیمارانی که از گچ های تماسی کامل استفاده می کنند به دلیل وزن بالای آن و غیر متحرک بودن گچ تمایل به تحرک کمتری دارند.
